در آغوشم خواهی ماند

امروز(20 اسفند87) توی همشهری نوشته بود که علم ثابت کرده که خنده در محیط های آموزشی باعث افزایش سطح فراگیری می شه...روی این حساب می خوام همین جا یه تشکر جانانه از تمام اون معلم ها و ناظم هایی بکنم که در طول سال های تحصیل امثال من رو به خاطر این که سر کلاس بچه ها رو می خندوندم،تنبیه،تحقیر و حتا شکنجه کردن....از معلم کلاس اول دبستانم که با خطکشی بلند تر از قد خودم بچه ها رو می زد،از معلم دوم دبستان که خودکار لای انگشت دست می کرد،معلم پنجم دبستانم که با سیلی هاش سرت می خورد به دیوار یا اون ناظم موجی سال سوم راهنماییم که مدرسه رو با پادگان اشتباه گرفته بود و در حالی که شعار های مذهبی می داد ما رو با کابل بافته شده کتک می زد و تحقیر می کرد....می دونی،اینا رو نگفتم که واسم دلسوزی کنی،می خواستم فقط بدونی ما از زیر دست چنین جانورانی(حیف از جانور چون بچه شو شکنجه نمی کنه)جون سالم به در بردیم....همیشه دوست داشتم وقتی بزرگ شدم کتابی در این باره بنویسم،شاید هم یه روزی این کار رو کردم،حیفه دنیا چنین نوابغی رو نشناسه...ولی خب احساس می کنم نوشته قادر به نشون دادن حد جنون و حقارت اون بزرگواران نباشه،آدمهایی عقده ای که خودشون نیاز به درمان داشتن و اون وقت گذاشته بودنشون بالاسرمون که بهمون درس زندگی بدن!!!....شاید مدیوم تصویر برای این کار مناسب تر باشه،اگه روزی کارگردان شدم حتما فیلمی در این باره می سازم.... ؟

Labels: دیوانگانی که به ما آموزش می دادند

|